Κόρη της ομίχλης

Θα μπορούσα να ήμουν η κόρη της ομίχλης, η ομίχλη τόσο γλυκιά μια κρύα μέρα, ο ουρανός της άσπρος και οι δρόμοι της άδειοι, τόσο άδειοι όσο μια καρδιά τρυπημένη, πάνω και κάτω, ή κόρη ξερών κλαδιών, για παράδειγμα, εγώ θα μπορούσα να ήμουν χλωμός, ζεστά χλωμός, Σαν κάποια εστία, ή ένα κομμένο δέντρο, στην άκρη ενός έρημου δρόμου, θα μπορούσα να ήμουν το παιδί του αρώματος της νύχτας, ή κάτι κρεμασμένο στον τοίχο ως αναμνηστικό, ή αλυσίδα από ασήμι στο λαιμό κάποιου, το παιδί ενός σύννεφου μακριά, μοναχικό, σαν μάταιο.

Θα μπορούσα να είμαι φίλος ενός αμυδρού φωτός, δεν είμαι ποτέ μόνος, δεν είμαι τόσο μίζερος, δεν ακούω μουσική, δεν ακούω τίποτα που χορεύει η ψυχή, αλλά ανάβω.

Αν είσαι πουλί, δεν πεθαίνει, αλλά χάνει ένα κομμάτι ζωής όταν δεν τραγουδάει.
Τι θα γινόταν αν ήσουν φωτοστέφανο στο κεφάλι ενός αγγέλου;