Μου λείπεις πικρά

Ξέρεις φίλε μου ότι ο χρόνος μας έχει μετατρέψει σε άτομα στον αέρα.Βλέπουμε το αριστερό μας χέρι δεμένο σε ένα ρολόι που δεν έχει δείκτες.Δεν υπάρχει ίχνος από χρόνια που περάσαμε όσο θυμόμαστε τη νοσταλγία μας για την πατρίδα και για οι δρόμοι χωρίς παιδιά που κλαίνε.
Τρία χρόνια μαζί, και ίσως περισσότερα. Με συγχωρείτε, αλλά δεν με νοιάζουν τα ραντεβού, μου αρκεί να ξέρω πότε γεννήθηκε το φως σας, που αγαπώ, σε αυτή τη ζωή.

Ξέρεις, επίσης, αυτό που πραγματικά ευχόμουν ήταν περισσότερος χρόνος. Εκείνη την ημέρα, δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Πώς μπορώ να αγκαλιάσω την τελευταία σου φαντασίωση σε εκείνο τον καταραμένο δρόμο;
Πώς μπορώ να λύσω τις αλυσίδες μου και να υπαινίσσομαι εκείνο το σκοτάδι που έσκαψε ένα πηγάδι στην ψυχή μου χωρίς νερό μέσα;
Το συναίσθημά μου τώρα μοιάζει με εκείνη τη μέρα, νιώθαμε πολύ ζεστά τον Μάιο, αλλά η ασφυξία πάλευε με τα περιθώρια εκείνων των τετραδίων που έσκιζα συνέχεια.
Τι κι αν ο χρόνος δεν τελειώνει ποτέ εκείνη τη μέρα ακόμα κι αν είναι σε ένα μέρος που μένουν μόνο οι άτυχοι ασθενείς.
Αποτρέψτε τον εαυτό σας από το να καταπιεί δάκρυα και δεν είναι κακό να πιέζετε αέρα με τα καθαρά σας δάκρυα.

Ξέρεις ότι η άνοιξη, η μουσική, και δεν τελειώνεις ποτέ για μένα, γιατί πάντα χάνομαι μέσα σου.
Αποτρέψτε τον εαυτό σας να ξεριζώσει την πείνα σας για την πικρή μου λαχτάρα.
Και να μάθουν επίσης.
Είστε τα αστέρια, τα φουντουκιά μάτια και το νερό που ποτίζει ένα νεκρό λουλούδι.
Ανανεώνει το πνεύμα του.