Ik bûgde my in protte

Ik haw de lêste tiid in protte bûgd, en ik sjoch myn dingen noch as jaloezieën, ik hear gjin muzyk, ik hâld net fan 'e see, ik lit my net troch de sinne ferliede, ik bin echt nutteloos, en de stimming is idel.

En ik feroare yn in kessen dêr't gjinien sliept en dêr't nimmen op leunt, is it in skande?

Ik wit net wat it eins is, en de skriuwster is iensum as in ûle dy't wachtet op har lier yn in himel fol fûgels, in soarte fan fantasij, in tige smelle ferbylding.
En ik bin nea wurch fan hope, miskien is dit de sykte, in brede ferbylding, en in smelle hope.