Myn hert tusken syn longen

Ik lei myn hert tusken syn longen, dat hy helle de holle fan my ôf en it jild fan myn hert, Hy sweefde op dat breklike plak, as in lân dat net wit op hokker kaart it is, mar it is gerêststellend sa lang as der binne gjin oarloggen.

Hy fernaam my net, as siet ik yn in romme romte allinne, dêr't myn geklets fleach en op syn wangen telâne kaam. Ik ferjit him, syn trekken en de lêste kear dat wy sprieken, ik sjoch allinnich mar op dy trep dy't nei in tryst hûs liedt, of dy bak dy't om 'e nocht oan it houten rút hinget, miskien bin ik ek om 'e nocht, of hiel leech mar ik bin teminsten net hingje. Ik beken dat ik ûnferdraachlik bin, mar ik bin wis fan in protte dingen, dat ik my fêsthâlde oan in heastapel yn in razende see, oan in fertrek dêr't gjin weromkommen is, om't de berte fan 'e dea ûnûntkomber is.

Mar ik bin konstant, sa konstant dat jo ûnthâld waarm is as jo in âld liet hearre.

Dy stoep wie ûnskuldich fan dat gebou, om't it lang lyn ferlitten wie.
Ik doch myn hert yn dy bak, dat it net leech bliuwt.