queríame

Queríame coma se eu fose a súa alma que nunca chora, a súa alma estaba erosionada, e estaba a piques de extinguirse, aquel pobre home non sabía que as miñas mans llo daban como luz.

Cada vez que se apagaba petaba na súa porta e cántalle unha canción, estaba desamparada, era quizais a pinga de choiva que el non ve, colgada de min e el non me ve, quizais sexa un paxaro. que vive en todo o país, quizais o aire é todo, un paxaro e a lúa e unha longa noite, consólao cun balcón portando flores eternas?!

Ti, meu paxaro, simplemente estás metido dentro de min, como esa cicatriz que tentei ocultar á miña alma, pero, en balde.