મારું આશ્રય

હે મારા પ્રાચીન આશ્રય:
પાનખરના પરસેવાથી બનેલી સલામ
મારો આત્મા બધા કાટની ધાર પર હતો, અને હું મારી લંગોટી બાંધી શક્યો નહીં અને પીંછાઓનો હાથ લહેરાવી શક્યો નહીં. આ તથ્યને નકારી શકાય તેમ નથી, મારે તારી પાસેથી ખાસ કંઈ જોઈતું નથી અને તમે જ ઈચ્છો છો કે હું તને મારી ખામીઓથી આંધળો કરી દઉં, તું ચાલવાનું પસંદ કરતી ગોકળગાય બનવા નથી ઈચ્છતી..

પછી તે અણઘડ છોકરાના ફટકાથી ભાંગી પડે છે. મને કવિતાને ઓછો આંકશો નહીં, કદાચ મારું મૃત્યુ કોઈપણ ક્ષણે અનિવાર્ય બની જશે, આ તેઓ કહે છે, મારા ધુમ્રપાન, તેનો બચાવ કરવાનું મારું કામ નથી. અને તમે તમારી દાઢીથી બધા ભયાનક અને ભયાનક છો, જેનાથી મેં મારી આંખો ઢાંકી દીધી છે જેથી હું તમારી નાર્સિસિસ્ટિક ઉદાસીનતાના કાદવમાં ડૂબી ન જાઉં.

અને હું અહીં છું, જેણે મારું ગળું પકડી રાખ્યું છે, જે પાણીના ચમકદાર ટીપા વિના ખીલેલા તમામ ગુલાબને પ્રેરણા આપે છે, ઓહ શાંતિનું કિરણ જે મારા માથા પર અથડાય છે, હું થોભો છું અને વિશ્વને પહેલા કરતાં વધુ કંગાળ અને વધુ સુંદર જોઉં છું, હું જોઉં છું. તમારી વેદના જાણે કે તમારી પત્ની દ્વારા તાજ પહેરાવવામાં આવી હતી.