Em ê çawa zarokên xwe bi perwerdeyeke bêkêmasî mezin bikin?

Ji bo ku mezinbûna zarokên me bibe îdeal divê sê faktor werin ba hev: evîn, nimûneyên rolê û hişkbûn.
Em ê qala hezkirinê nekin, ji ber ku em hemî ji zarokên xwe pir hez dikin ku em wan ji xwe tercîh dikin.
Em ê behsa rola modelê nekin, demek din heye.
Em ê îro di mezinkirina zarokên xwe de qala hişkbûn, hişkbûna wan bikin... Ma em di mezinkirina wan de qayîm in? Û eger em ne qayîm bin, wê çi encam jê derkeve??
Bû, jineke ciwan bi diya xwe re, û di navbera wê jina ciwan û diya wê de rewşek hêsan rû da ku ez şaş û matmayî mam: ji ber ku jina ciwan di nerîna diya xwe de xelet bû, berê xwe da wê û nifir li wê kir. li ber min… Erê… Min nifir li wê kir, wê nifir li diya xwe kir, min nifir lê kir ku zarokên kolanan nifiran li hev dikin.
Dayikê yek nameyek îtîrazê jî negot, lê hewl da ku helwesta xwe ya eslî rewa bike û hema hema ji bo ramana xwe ya xelet lêborîn bixwaze.
Helwesta keçê ez matmayî hiştim, lê ya ku ez bêtir şok kirim, helwesta dayikê bû, ku ji heqaretên keça xwe aciz nebû, mîna ku bi awayekî kronîk ji wê heqaretan werbigire...
Careke din di riya malê de, dema ku ez vedigerim, ji bo ku wextê min ji bûyerên roja xwe ya dirêj ji ramanên xwe paqij bikim, wiha fikirîm: Çawa hat ku keçik wisa nifiran li diya xwe kir? Kengî dest pê kir?? Di xortaniyê de?? Ne mimkûn e, divê ew berê be... di temenê dibistanê de??? Na na… Bê guman berê… Di pêşdibistana zarokatiyê de??? Belê... Divê di wê demê de dest pê kiribe û min weha xeyal kir: keça sê salî hêrs dibe û diqîre da ku daxwazên wê bên bicihanîn, dê direve da ku wê xweş bike.
Zarok tiştekî dixwaze, lê dayîk bi dilê xwe nake.Keçika biçûk bi gotinên xwe yên zarokatî û bi lêva xwe ya evînî li ber çavê bav an jî malbatê nifiran li diya xwe dike, her kes dikene û rewş derbas dibe...
Keçika biçûk ji tiştekî, mesela derzîya masûlke, nexweş e û êşê dikişîne, di hembêza diya xwe de digirî û diqîre, di dema giriyê de dayika wê bi kulma xwe ya piçûk lê dixe an jî pê li lingê wê dike. talîmatên bijîjk bêyî ku hîs bike û xem bike ku keça wê ya biçûk lê dixe û pê dixe.

Gelek rewş hene ku zarokên du û sê salî ger guh nedin dê û bavên xwe bi kulm li dê û bavê xwe dixin. li kreşê, hevalên wî yên li dibistanê û hevkarên wî yên li zanîngehê.
Dema ku zarok li hember xeletiya xwe reaksîyoneke guncav wernegire, mezinbûnek xelet çêdike û dibe kesek xweperest û êrîşkar, û pirsgirêk ne tenê ew e ku ew ê êrişkariya xwe ber bi we ve bibe, pirsgirêka rast ew e ku ew mezin bibe. bi wê baweriyê ku her kes wê reftarên wî yên hov bi tehemmul bike, ji ber vê yekê ew derdikeve civakê û pê re li hev dikeve û di civakê de endamên hene ku nexwazin, ew ê bikevin ber hovîtî û zordariya wî û mixabin ev kes wê bi ser bikevin. xwe bi rola we di mezinkirina zarokên xwe de bilîzin... Lê bi dîtina we reftara xortekî hov di bîst û pênc saliya xwe de ji aliyê civakê ve çawa tê nirxandin??? Yan bi redkirin û dûrxistina wî, yan jî bi “şikandina” hêza wî û tunekirina wî.
Meriv çawa reftarên keçeke bîst û pênc salî ku bi zordestiya malbata xwe mezin bûye û li hember mêrê xwe û malbata wî bûye mêtînger rast bike??? An bi tamkirina wê û ketina şeran da ku kontrolê bi wê re ferz bikin, an ya herî xirab bi dev jê berdan û bi êrişkariya xwe re tenê hiştin.
Hevalên min... Çare ev e: hişkbûn.
Divê mezinkirina zarokên we tevheviyeke adil ji hezkirin û hişkiyê be, yanî, wek nimûne, eger zarokê we yê çar salî li malê yan li ber çavê mirovan nifiran li we bike, her çalakîya ku hûn ji bo cezakirina wî dikin, divê demildest bê rawestandin. di wextê guncav de... Divê zarok di mezinbûna xwe de bi dîsîplîn û şuştinê be, li dinyayê tu kes stir û giyayan bernade. Li dora nebatên wî yên ku ew diçêrîne tiştên zerardar şîn dibin... Ji bo ku giya bi tendurist mezin bibe divê ew ji kokê bên rakirin. û mezinbûna tendurist...
Keça te diqîre û nifiran li te dike dema tu bi dapîra xwe re têlefonê dikî??? Demildest telefonê qut bike û zaroka xwe ceza bike, wê ceza bike, eger tu jê hez bikî divê tu ceza lê bikî, zarok bizanibe ku çawa ji bo kirinên wî yên baş xelat û berdêl hene, ji bo kirinên wî yên xerab jî ceza heye. .
Divê zarok fêr bibe ka meriv çawa li ser tevgera xwe kontrol dike û meriv çawa rast û xeletiyê ji hev cuda dike… Ez li ser çokên Papa rûdinim û piştî ku ji kar vedigere wî maç dikim û ji wî re lîstikekê dixwazim ji ber ku ez keçek baş û bi rûmet im… rast… Ez bavê bavê xwe li kolanê lêdixim û wî ji pantorê wî dikişînim û şagirtê lîstikê diqîrim… Ev xelet e û Baba wê min ceza bike ji ber vê yekê… Û dema ku ceza dubare bibin, ez ê xwedî refleksa Pavlovî be: qîrîna min û bêexlaqî = ceza, reftarên min ên baş û îtaet û qenciya min = xelat, lewra ez hezar hezar carî difikirim berî ku ez tiştê xelet bikim.

Her ku hûn zûtir dest bi pergalek perwerdehiyê bikin ku li ser prensîba bingehîn e: edeb = xelat, kêmasiya edet = cezakirin, ew ê hêsantir û nermtir be ku hûn zarokên xwe bi encamên balkêş ji zarokê mezin re mezin bikin…..
Nêzîkî 20 sal berê jinek çû serdana me û kurê wê yê biçûk li ser sofê raza û dema ku xwest derkeve û zarok hilgire, ji xew rabû û bi gazinc û qîrînek hovane li ser wê rabû. dayê hembêz kir, ramûsand û li ber xwe da: Lê evîna min... Bibore canê min, em dixwazin herin malê.
Ma hûn dikarin bifikirin ka ev xort îro çawa bi wê re mijûl dibe dema ku ew wî hişyar dike ku berî ezmûna zanîngehê bixwîne? Bi heman awayî bi 100 yên weha hatiye zêdekirin.

Ma hûn ji zarokê xwe hez dikin? Beriya ku jiyan wî bi bêrehmî terbiye bike, li wî û adetên wî were rehmê, berî ku jiyan wî bi tundî ceza bike, bi hezkirinê ceza bike.