giyanên cêwî

Meriv dikane xwe bitepisîne hêrsa salên dirêj, bi korbûnê û tiştekî nabîne, xwe bi dîtina şêt û qet nefret bike.
Ew ji bo yekî ku tenê derbas dibû, ew wek yekî ku li sirgûnê dijî û her roj pariyek nan bi xwe re vedigere, nedidît, mêrê wê pir ji wê nefret dike, nefret dike û ji her hûrguliyên wê nefret dike. , hetta laşê ku her êvar dihat cem wî, li kêleka wî radiza û giraniya xwe jî nedidît, li ser nivînan.

Wî qet hîs nedikir, û ew bi rewşek evînê ya xemgîn vegerîbû, wê nizanibû ku ew çawa nefret bike, ji ber ku şert û mercên wê tenê bi evîna melekê ya westayî re adet bû.
Ew li ser yek lingê bû ji ber ku wê nikarîbû perçeyek giyanê piçûk ku bê guman dê rojek were qamç kirin çêbike.
Pir ji sosinê hez dikir, ji leylan, lavender û orkîdeyê, qurnefîlê kovî jî ji bo wê taybet bû..
Wê qet bêriya tu kesî nedikir, ew li galaksiyek tenêtiyê ya bi cîhek tenêtî ve girêdayî bû.

Evîn dikane pîs be, û hevjînê giyanê nêzîk nabe, giyan ji cêwîyê xwe dûr dikeve, diqelişe heya ku bibe ax, li wir her roj li benda siya xwe ye û nayê, tiştek taybetî naxwaze. , dixwaze bi destên xwe veşêre, da ku bi hev re bimirin, di nav tozê de Yek, li ser yek erdî, ew piştrast e ku giyanên cêwî di hundurê wê de dimirin û qet hêrs nabin.