et ex me

Credidi quod in hyeme frigiditatis tue amplexus te suspectum erat, manus mea non portabat onus imponens cubitis tuis, et trahens te ad angelos, ubi bella non sunt et sine sanguine. Non valeo te ferre quod tempus pertulit beatum.

Amavi illam existentiam, mi fumosus comes, existentiam quae in utriusque nostrum unitate non habet absentiam, non credam amicos vel amicos vitae esse animae, sed cogitans te nocturnum effundentem peccatum quasi unum. quorum vitia in capita teneritatis et aeris abeunt atomi, Certum est quod sub divo nocte tego.
Tam miser eram quod pro te oravi, et pro mundo oravi, et pro tellure, quae nihil ad rem pertinet.
Peccatum non habet nisi quod inter unam superficiem et aliam infinitam superficiem creati sumus, quasi nos acriter amplectitur et oblitus est phantasiam respirandi posse.

Rem certissimam es.
Et es amantis angelici amplexus.
Potes tristitiam tuam in cor meum, Laith, et fessum pulmonem in pectus meum ponere, et oculos fessos in oculos meos, qui nihil praeter caliginem facti sunt, potes simul amorem et dolorem esse, sed erimus spei. o bone, spe, amore et dolore, qui nos sicut cicatrices urit, possum esse domus vestrae ac tugurium meum esse ac duarum animarum domicilium possumus.
Tu mea vox esse potes, mea vox tua est, et resonatio tam longe fit ut aures meas expecto ut repercutiat, ut te auscultare possim, anima contrita, quae nihil aliud est quam amor.
Ex me et te.