amavit me

Amavit me quasi animam suam numquam clamat, animam eius exstinguitur, et exstinguitur, pauper ille nesciebat quod manus meae ei in lucem darent.

Quotiens exivit, fores eius pulsarem et carmen pro eo cantarem, inops eram, forte eram guttae quam non videt, pendens in me et non videt me, fortasse avis est. tota vivit terra, fortasse aer est totus, avis et luna, et nox longa, tu illum solare podio, flores aeterni portantes?

Tu, mi ave, tantum in me repas, sicut cicatrix illa quam abscondere conabar ab anima mea, sed frustra.