Ech vermëssen dech bitter

Dir schafft, Zäit Begleeder, déi Zäit huet eis an Atomer vun der Loft ëmgewandelt, mir gesinn eis lénks Hand un eng Auer eidel vun Hänn gebonnen, et gëtt keng Spuer vun all Joer mir verbruecht iwwerdeems mir eis Nostalgie fir d'Heemecht an d'Stroosse fräi erënneren vu kräischende Kanner.
Dräi Joer zesummen, a vläicht méi. Verzeien mech. Ech egal iwwer daten. Et ass genuch fir mech ze wëssen, wéini däi Liicht dat ech gär an dësem Liewen gebuer gouf.

Dir wësst och, wierklech, wat ech gewënscht hat, war deen Dag méi Zäit, ech konnt iergendwéi net opstoen.
Wéi kann ech Är lescht Fantasie an deem verdammt Gank snuggle?
Wéi kann ech meng Ketten opléisen an dech an der Déif ukucken, déi a menger Séil eng Brunn ouni Waasser gegruewen huet?
Mäi Gefill schéngt elo wéi deen Dag, mir hu mir am Mee ganz waarm gefillt, awer d'Erstéck huet sech mat de Rande vun deenen Notizbicher gekämpft, déi ech ëmmer erëm räissen.
Wat wann d'Zäit deen Dag ni ophält, wann nëmmen déi onglécklech Krank op enger Plaz wunnen.
Verhënnert Iech vun Tréinen ze schlucken, an et gëtt kee Schued an enger Loftschrauf mat Äre pure Tréinen.

Dir wësst dat Fréijoer a Musek an Dir sidd endlos fir mech, well ech ëmmer an dir verluer sinn.
Verhënnert Iech selwer vun Ärem Honger op Ishtiqi Bitter z'entwéckelen.
An och ze léieren.
Dir sidd d'Stären, d'Hasel Aen, an d'Waasser dat eng doude Blummen Waasser.
P erfrëscht d'Formatiounen vu senger Séil.