meng Refugiéen

O meng antike Refugiéen:
Eng Salut am Hierschtschweess gemaach
Meng Séil war um Rand vun der ganzer Rost, an ech konnt mäi Lendeckel net bannen an eng Hand vu Fiedere wénken. Dës Tatsaach kann net verweigert ginn, ech wëll näischt Besonnesches vun Iech an Dir wëllt nëmmen datt ech dech op meng Mängel blann maachen, Dir wëllt net e Schleeke sinn dee gär trëppelt..

Da fällt et mam Schlag vun engem knaschtege Jong zesummen. Ënnerschätzt mech net Poesie, vläicht wäert mäi Doud zu all Moment inévitabel sinn, dat ass wat se soen, mäi Fëmmert, et ass net meng Aarbecht et ze verteidegen. An Dir sidd all déi schrecklech an erschreckend mat Ärem Baart, aus deem ech meng Ae verstoppt hunn, fir datt ech net am Bulli vun Ärer narzissistescher Gläichgültegkeet erdrénke ginn.

An hei sinn ech, deen mäin Hals hält, deen all d'Rosen inspiréiert, déi ouni Drëps Waasserfonkelen bléien, oh Rousstrahl, déi mäi Kapp schloen, ech stoppen a gesinn d'Welt méi miserabel a méi schéin wéi virdrun, ech gesinn Äre Misär wéi wann et alles zoufälleg wier vun Ärer Fra gekréint ze ginn.