Ништо ново

Нема ништо ново пријателе, како да сум птица со празно срце, има само две крила, лета, џвака храна за да живее и пее меланхолични мелодии познати на сите, кафулињата веќе не се како тогашните, и уверувам дека тоа време не беше помалку неправедно и нежно од ова, но имаше високи ѕидови кои не се гушеа, и прозорци низ кои можеше да се види светот, тоа е она што јас се сеќавам, така што таа ги слушаше сите оние кои го преживеа споменот, туку ги утеши.

Зошто не ме тешиш пријателе? Како да сум отпадок во задниот дел од твојот подрум, зошто ти стана толку ладно, и стана толку ладно што сето тоа го пишувам со зборови што никогаш нема да ти стигнат.
Нема ништо ново, пријателе, освен што ми е досадно цела оваа игра, и оваа проклета музика и таа проклета претенциозност што отсекогаш ми ги трошела ушите, кога и да ти кажам, целата сум уши.

Досадно ми е со мрачните птици, но ги тешам, тоа добро го знам, можеби кога ќе умрам, ќе ме тагуваш, ќе ми твитаат, ќе им го слушам тажниот глас додека сум на небото, и Им благодарам со капка дожд од моите очи.