моето засолниште

О мое античко прибежиште:
Поздрав направен во есенска пот
Душата ми беше на работ од сета 'рѓа, а не можев да ја врзам мишката и да мавтам со рака од пердуви. Овој факт не може да се негира, не сакам ништо конкретно од тебе и сакаш само да те заслепувам за моите недостатоци, не сакаш да бидеш полжав што сака да оди..

Потоа колабира со удар на несмасно момче. Не ме потценувај поезија, можеби мојата смрт ќе биде неизбежна во секој момент, вака велат пушач мој, не е моја работа да ја бранам. А вие сите сте страшни и застрашувачки со вашата брада, од која ги покривав очите за да не бидам удавен во калта на вашата нарцисоидна рамнодушност.

И еве ме, кој ме држи за грло, кој ги инспирира сите рози што цветаат без капка вода, о зрак на смиреност што ме удира во главата, застанувам и го гледам светот помизерен и поубав од порано, гледам твојата беда како случајно да биде крунисана од жена ти.