माझ्या त्याच्यावरच्या प्रेमाशिवाय

जेव्हा मला लाज वाटते तेव्हा त्याने माझी करंगळी त्या सर्व गोष्टींपासून पकडली ज्यातून मी सुटू शकत नाही त्याला काहीतरी हवे आहे जेणेकरून आपण प्रेमासाठी मारलेल्या एकमेव यातनापासून वाचू शकू त्याला अजूनही मी माझ्या हातात धरलेले काहीही आवडत नाही आणि त्याला अजूनही आवडते. माझ्या चहामध्ये एक चमचा साखर टाकण्यासाठी.

मी जास्त वेळ गप्प बसणे त्याला आवडत नाही, पण तो एक दीर्घकालीन आजार होता, आणि माणसाला लाख प्रयत्न आणि थोड्याशा निराशेनंतर कंटाळा आला पाहिजे, हा प्रेमाचा दोष नाही की तो आपल्यासाठी तयार झाला. फक्त, आणि तो त्याचा दोष नाही की त्याने आत्म्याच्या आत्म्यापासून प्रत्यक्षात अस्तित्त्वात असलेली आशा मिळवण्याचा प्रयत्न केला नाही आणि मी सोडले तर माझे हृदय तुटू शकते ही माझी चूक नाही.

विस्कटलेल्या फासळ्या आणि व्हायोलिन यांच्यामधला तो अजूनही एक उतारा आहे ज्याचे संगीत कधीही कमी होत नाही, प्रत्येक कर्कशपणा असूनही मी हवेत फेकले आणि आमच्यातील सर्व काही गुदमरले.
त्याला अजूनही माझ्यासाठी चमेली निवडायला आवडते, आणि जेवताना रुमालांनी माझे तोंड पुसते, तो अजूनही माझे डोळे माझ्या नाकातून त्याच्याकडे पळून जाण्याची नक्कल करतो, त्याला मला खायला द्यायला आवडते, आणि माझ्यासाठी पाण्याची बाटली उघडणे आणि अश्रू ढाळणे आवडते. हसण्यापासून माझ्या डोळ्यांतून.
माझ्या प्रेमाशिवाय सर्व जगाची टिंगल करणाऱ्यांमध्ये तो होता.