मला तुझी खूप आठवण येते

तुम्ही काम करा, काळाच्या सोबत्या, त्या काळाने आम्हाला हवेचे अणू बनवले आहे, आम्हाला आमचा डावा हात रिकाम्या हाताने घड्याळात बांधलेला दिसतो, मातृभूमी आणि रस्त्यावर मोकळ्या मनाची आठवण असताना आम्ही किती वर्षे घालवली याचा मागमूसही नाही. रडणाऱ्या मुलांचे.
तीन वर्षे एकत्र, आणि कदाचित आणखी. मला माफ करा. मला तारखांची पर्वा नाही. मला हे कळायला पुरेसे आहे की मला आवडणारा तुमचा प्रकाश या आयुष्यात कधी जन्माला आला.

तुम्हाला हे देखील माहित आहे की, त्या दिवशी मला जास्त वेळ हवा होता, मला उठता येत नव्हते.
मी तुझी शेवटची कल्पना त्या उद्दाम हॉलवेमध्ये कशी गळ घालू शकतो?
मी माझ्या साखळदंडांना कसे उघडू शकेन आणि माझ्या आत्म्यात पाण्याविना विहीर खोदलेल्या खोलवर तुला कसे पाहू शकतो?
मला आता त्या दिवसासारखं वाटतंय, मे महिन्यात आम्हाला खूप उबदार वाटायचं, पण गुदमरल्यासारखं त्या नोटबुक्सच्या मार्जिनशी झगडत होतं ज्या मी फाडत राहतो.
त्या दिवशी वेळ कधीच संपली नाही तर काय, जर फक्त दुर्दैवी आजारी एखाद्या ठिकाणी राहत असेल तर.
अश्रू गिळण्यापासून स्वतःला प्रतिबंधित करा आणि आपल्या शुद्ध अश्रूंसह हवेचा झटका घेण्यात काहीही नुकसान नाही.

तुला माहित आहे की वसंत ऋतु आणि संगीत आणि तू माझ्यासाठी अंतहीन आहेस, कारण मी तुझ्यामध्ये नेहमीच हरवतो.
माझ्या तळमळीच्या कडव्यासाठी तुझी भूक उपटण्यापासून स्वतःला रोख.
आणि शिकण्यासाठी देखील.
तू तारे, काजळ डोळे आणि मृत फुलाला पाणी देणारे पाणी आहेस.
पी त्याच्या आत्म्याचे स्वरूप ताजेतवाने करते.