ငါ့ခိုလှုံရာ

အို ကျွန်ုပ်၏ ရှေးခိုလှုံရာ၊
ဆောင်းဦး၏ ချွေးများဖြင့် အလေးပြုသည်။
ငါ့ဝိညာဉ်သည် သံချေးအားလုံး၏အစွန်းတွင်ရှိ၍ အကျည်းတန်ကို ချည်နှောင်ပြီး အမွေးတစ်လက်ကို ဝှေ့ယမ်း၍မရပါ။ ဒီအချက်ကိုတော့ ငြင်းလို့မရပါဘူး၊ မင်းဆီက အတိအကျ ဘာမှ မလိုချင်ပါဘူး၊ ငါ့ရဲ့ ချို့ယွင်းချက်တွေကိုသာ မျက်ကွယ်ပြုစေချင်တယ်၊ လမ်းလျှောက်ရတာကို နှစ်သက်တဲ့ ခရုမဖြစ်ချင်ဘူး။

ထို့နောက် ယုတ်မာသော ကောင်လေး၏ ထိုးနှက်ချက်ဖြင့် ပြိုကျသွားသည်။ ငါ့ရဲ့ကဗျာကို လျှော့မတွက်ပါနဲ့၊ ငါ့ရဲ့သေခြင်းတရားဟာ ဘယ်အချိန်မဆို မလွဲမသွေ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်၊ ငါ့ဆေးလိပ်သောက်တဲ့သူက ဒါကို ကာကွယ်ဖို့ ငါ့အလုပ်မဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့ မင်းရဲ့ မုတ်ဆိတ်မွေးတွေနဲ့ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ သူတွေအားလုံးဟာ မင်းရဲ့ ယုတ်ညံ့တဲ့ လျစ်လျူရှုမှုရဲ့ ရွှံ့ထဲမှာ ငါမနစ်မြုပ်ဖို့ ငါ့မျက်လုံးတွေကို ဖုံးထားတဲ့အတွက် ကြောက်စရာကောင်းတယ်။

ပြီးတော့ ငါက ငါ့လည်ချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်၊ ရေတစ်စက်မှမရှိဘဲ ပွင့်နေတဲ့ နှင်းဆီပန်းတွေကို စိတ်အားထက်သန်အောင် လှုံ့ဆော်ပေးတဲ့သူ၊ ငါ့ခေါင်းကို လာထိတဲ့ ငြိမ်သက်ခြင်းရောင်ခြည်၊ ငါရပ်ပြီး ကမ္ဘာကြီးကို အရင်ကထက် ပိုသနားစရာကောင်းပြီး ပိုလှပနေတာကို မြင်နေရပြီ၊ သင့်ဇနီးသည် သရဖူဆောင်းဖို့ အခွင့်အခါကြုံသလိုပဲ၊