Moet vanavond schrijven

Ik moet vanavond schrijven.
Een wonderbaarlijk persoon hebben, een persoon zonder afmetingen, zonder einden, zonder een prikkelende glans, zelfs erg geel.
Ik droom er elke dag over.
Het waren degenen wiens ogen tranen van het lachen blijven, zodat ik lach.

En die nooit stopt met praten over domme dingen, en me absoluut absurde grappen maakt. Ik weet dat ik misschien op een vreemde manier over liefde schrijf, maar de vreemdheid waarmee ik mezelf leid, heeft de rand van de afgrond tot een plek gemaakt om van te vliegen.

Voor een persoon om te zijn als een vers van schoonheid waarvan de hymnen niet eindigen, is het een gelukkige luchtspiegeling, maar eerder leven met een illusie zo licht als de wind beladen met chrysanten en amandelbloesems.
Ik hield heel veel van tulpen en chrysanten, ik hield niet zo van rozen omdat ik ze altijd zag, ik hield van basilicum omdat het niet wordt gepresenteerd als een boeket rozen, maar je zorgt ervoor als een van je kinderen.
Misschien was het hilarisch.
of loza.