Ospa małp… Wszystko, co musisz o niej wiedzieć, w jaki sposób jest przenoszona i jej objawy

Ospa małp to nowa rzecz, która dotyka świat po tym, jak Stany Zjednoczone Ameryki odnotowały pierwszy przypadek „małpej ospy”, choroby, która nie ma nic wspólnego z małpami, poza tym, że były jej pierwszymi ofiarami. Odkrycie tego rzadkiego wirusa po Hiszpanii, Portugalii i Wielkiej Brytanii wywołało pytania o jego powagę i możliwość jego rozprzestrzeniania się.

Małpia ospa należy do rodziny ospy prawdziwej, która została wytępiona w 1980 r., chociaż nadal występuje z mniejszą zakaźnością, łagodniejszymi objawami i mniejszą śmiertelnością niż wcześniej. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków zatwierdziła pierwszą szczepionkę przeciwko ospie małp w 2019 roku.

A „NBC News” poinformował, że zarażeniem był mężczyzna z Massachusetts. A Hiszpania wykryła wcześniej pierwszą infekcję tą chorobą, po wybuchach epidemii w Portugalii i Wielkiej Brytanii.

Według gazety „The Guardian” hiszpańskie władze ds. zdrowia wydały ostrzeżenie o możliwym wybuchu epidemii małpiej ospy po tym, jak 23 osoby wykazały objawy zgodne z infekcją wirusową. Ministerstwo zdrowia poinformowało, że wydano ogólnokrajowy alert „aby zapewnić szybką, skoordynowaną i terminową reakcję”.

Ale czym jest ospa małp?

Jak dotąd globalni urzędnicy ds. zdrowia nie mają wystarczających informacji o tym, jak ci ludzie zostali zarażeni. Istnieje również obawa, że ​​wirus może niepostrzeżenie rozprzestrzeniać się w społeczności, prawdopodobnie nowymi drogami transmisji

NHS szacuje, że zagrożenia dla populacji ogólnej są niskie. Mówi, że choroba zwykle powoduje łagodne objawy, które mogą mieć poważne przebiegi. Dodała, że ​​infekcja przenoszona jest tylko przez osoby zakażone i te, które mają z nimi bliski kontakt

Epidemiolog Susan Hopkins, główny doradca medyczny Brytyjskiej Agencji Bezpieczeństwa Zdrowia, określiła obecne przypadki jako „rzadką i niezwykłą” epidemię. Zapytała: „Gdzie i jak ci ludzie zostali zarażeni? … Sprawa jest nadal badana”. Ospa małp zwykle zaczyna się od objawów, takich jak gorączka, ból głowy, bóle mięśni i pleców, obrzęk węzłów chłonnych, dreszcze i zmęczenie, co ostatecznie prowadzi do wysypki i bolesnych wypełnionych płynem pęcherzy na twarzy, dłoniach i stopach. Wysypka zwykle pojawia się najpierw na twarzy, następnie dotyka dłoni i stóp i rozwija się w ciągu jednego do trzech dni.

Pojedyncza kopia małpiej ospy może być śmiertelna i może zabić do 10% zarażonych. Jednak obecny charakter infekcji w Wielkiej Brytanii jest „bardziej umiarkowany”, a choroba jest opanowana w ciągu dwóch do czterech tygodni

Najbardziej narażone na tę chorobę w Afryce Zachodniej lub Środkowej były zwykle zwierzęta. Transmisja z ciała do ciała wymaga bliskiego kontaktu z płynami ustrojowymi, takimi jak ślina z kaszlu lub ropa ze zmian chorobowych. Dlatego według brytyjskiego Ministerstwa Zdrowia wskaźnik ryzyka można uznać za niski. Jednak według raportu wyemitowanego przez amerykańskie radio NPR niektórzy naukowcy zastanawiają się również nad hipotezą jego transmisji poprzez kontakty seksualne.

A ponieważ przypadki odkryte w Wielkiej Brytanii nie obejmowały przypadków podróży do Afryki ani kontaktu z żadnym zarejestrowanym pacjentem, który tam podróżował, wirusolog Angie Rasmussen z Organizacji Szczepionek i Chorób Zakaźnych zasugerowała, że ​​„jest to ukryte rozprzestrzenianie się przypadku pochodzącego z zagranicy. ”

Wbrew nazwie choroba nie jest przenoszona głównie przez małpy. A „NPR” zacytował eksperta od małpiej ospy, który powiedział, że „w rzeczywistości jest to trochę mylące… prawdopodobnie powinniśmy to nazwać ospą gryzoni”, jak wiewiórki lub szczury, które rozprzestrzeniają wirusa poprzez drapanie, gryzienie lub dotykanie swoich płynów .

Ale powodem umieszczania tej nazwy na małpach jest to, że pierwsze udokumentowane przypadki choroby pojawiły się w 1958 roku wśród małp w laboratorium badawczym, które obejmowało małpy, na których przeprowadzono eksperymenty naukowe, według „NPR”.

Jednak amerykański magazyn „Forbes” doniósł, że pierwszy przypadek człowieka odnotowano w Demokratycznej Republice Konga w 1970 r., wyjaśniając, że od tego czasu infekcje ludzkie pojawiły się w Kongo i Kamerunie, a stamtąd do kilku krajów afrykańskich, a następnie rozprzestrzeniły się poza brązowy kontynent.