ملبي هيٺان، ابراهيم ذڪريا اميد جو ساهه کنيو

جڏهن انهن خوفناڪ لمحن کي ست مهينا گذري ويا آهن، جن ۾ نوجوان ابراهيم ذڪريا ۽ سندس والده نور الله زندهه هئا، تڏهن انهن ڏکين لمحن جون يادون تازيون ٿي رهيون آهن، ڄڻ اڄ اهي واقعا هجن. جابلو شهر ۾ آيل زلزلو رڳو قدرتي آفت نه هو، بلڪه انسان جي مشڪلاتن کي منهن ڏيڻ ۽ نااميدي کان پري رهڻ جي صلاحيت جو هڪ مشڪل امتحان هو.

ملبي هيٺان اهي پنج ڏينهن هڪ اهڙو تجربو هو، جنهن کي ابراهيم ڪڏهن به وساري نه سگهيو.

اهي ڏينهن آهستي آهستي گذرندا ويا ۽ اهي لمحا وقت ۽ حالتن جي سخت جنگ ۾ ڪلاڪن سان گڏ مليا.

هو پنهنجي گهر جي ملبي هيٺان دٻجي ويو هو، ۽ هر لمحو زندهه رهڻ جي سخت جدوجهد وانگر هو.

 هن کي جسماني ۽ جذباتي درد ۾ گرفتار ڪيو ويو، ۽ هن جي ڀيڻ، رويا جي اداس تصويرون، هن کي بيحد پريشان ڪيو.

رويا ان آفت جي وحشت کان بچي نه سگهي ۽ سندس ياد ابراهيم جي دل ۾ هر پل زنده رهي.

مينهن اميدن جو مالڪ آهي..

جيئن ته مينهن جي ڳالهه آهي، اها اها ننڍڙي چمڪ هئي جيڪا نم مٽيءَ مان وهي ٿي ۽ اُميد جا ڦڙا ڦڙڪائي ٿي.

هن دردناڪ ڪهاڻيءَ ۾ به هن جي پنهنجي موجودگي هئي. پاڻي جي هر بوند سان جيڪو آسمان مان ڪري پيو، ابراهيم محسوس ڪيو ته اهي آسمان مان اميد جا نقطا آهن جيڪي هن جي دل کي ختم ڪرڻ ۽ مايوسي سان وڙهندا هئا، جنهن کي هو قابو ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو.

مينهن نم جي ڀيٽ ۾ تمام گهڻي معنيٰ رکي ٿو، اها لچڪ ۽ تجديد جي علامت هئي.

۽ اتي ئي ڪا ٻي شيءِ هئي جنهن کيس طاقت ڏني ۽ مشڪلاتن کي منهن ڏيڻ جي خواهش، ۽ اهو ايمان هو.

جيئن مينهن جو پاڻي جيڪو ٽڪرن ۽ مٽي جي وچ ۾ گذري ٿو، تنهنڪري ايمان ابراهيم جي دل ۾ داخل ٿيو ۽ کيس جرئت سان ڀريو.

هن نااميدي کي فتح حاصل ڪرڻ نه ڏني، بلڪه سخت حالتن سان وڙهڻ لاءِ پنهنجي ايمان کي اوزار طور استعمال ڪيو.

جنهن وقت ريسڪيو ٽيمون پهتيون، اتي هڪ بي مثال شعاع هو. مينهن جو پاڻي ٿر تي پکڙجڻ جهڙو هو، جيڪو ابراهيم ۽ دودي جي دل ۾ اڀري آيو هو.

فطرت ۽ انسان جي وچ ۾ هڪ گڏيل نقطو هو، جتي قوت مزاحمت ۽ بحالي ۾ رکيل هئي.

ان خوفناڪ واقعي کان ست مهينا پوءِ به ابراهيم ذڪريا پنهنجي زندگيءَ کي ٻيهر اڏائي رهيو آهي.

ابراهيم ذڪريا، هڪ وڌيڪ خوبصورت سڀاڻي جو عزم ۽ خواب

هو پنهنجي دل ۾ نه رڳو ان ڏکئي تجربي جو اثر، پر سڀني مشڪلاتن کي منهن ڏيڻ جو عزم ۽ ارادو به رکي ٿو. مٽيءَ جي هيٺان، هو برسات جي پاڻيءَ سان ماريو ويو، وڏي طاقت سان اڀري ۽ اڀري، نئين زندگي اڏڻ لاءِ، آفت جي يادگيري ۽ بوريت کان پري.

هن دردناڪ سفر جي پڄاڻيءَ جي ويجهو، نوجوان ابراهيم ذڪريا جا عزائم، وقت جي حساب سان ڪيترن ئي رنگن ۾ لکيل الفابيٽ وانگر چٽيل آهن. هن جي اکين ۾ اميد ۽ عزم جي چمڪ نظر اچي ٿي، هو پنهنجي مستقبل کي خوابن ۽ چيلنجز جي رنگن سان رنگين رهيو آهي.

هن جا عزائم هن جي تباهي جي ڇانو کان پري هڪ نئين زندگي جي خواب ۾ ظاهر ٿين ٿا، جيئن هو ڪاميابين ۽ موقعن سان ڀرپور هڪ نئين رستي جي تعمير ڪرڻ چاهي ٿو.

هو پنهنجي ذاتي ۽ پيشه ورانه مقصدن کي حاصل ڪرڻ جي خواهش رکي ٿو، ۽ پنهنجي خواب کي حقيقت ۾ تبديل ڪرڻ لاء سخت محنت ڪري ٿو جيڪو هن جي ڊائري ۾ موجود آهي.

ابراهيم لاءِ، اميد صرف هڪ گذرندڙ لفظ نه آهي، پر زندگي جو هڪ طريقو آهي. هو قوت ارادي ۽ مشڪلاتن کي منهن ڏيڻ جي انساني صلاحيت ۾ يقين رکي ٿو، ان ڪري هو پنهنجي مستقبل جي تعمير لاءِ هن فلسفي مطابق ڪم ڪري رهيو آهي. اهو اعتماد سندس اکين ۾ چٽيل آهي،

اهو لڳي ٿو ته هو رڪاوٽون محسوس نٿو ڪري، پر صرف انهن موقعن کي ڏسي ٿو جيڪو هن جو انتظار ڪري ٿو.

آخر ۾، ابراهيم ذڪريا ۽ سندس ماءُ، دعا نور الله جي ڪهاڻي، چيلنج، لچڪ ۽ اميد ۾ هڪ متاثر ڪندڙ سبق رهي ٿي.

مشڪلاتن جي منهن ۾ اميد ۽ عزم جي انهن جي پيروي اسان کي يقين رکڻ جي اهميت جي ياد ڏياريندو آهي ته سڀاڻي تمام خير سان گڏ هوندو.

۽ اهو ته هر چئلينج کي هڪ موقعو ۾ تبديل ڪري سگهجي ٿو. اهي مهينا گذرڻ کان پوءِ، ابراهيم هڪ شمع رهي ٿو جيڪا هر ڪنهن لاءِ رستو روشن ڪري ٿي تحقيق خواب، ۽ انهن کي حاصل ڪرڻ مضبوط ارادي ۽ ناقابل اميد اميد جي مهرباني

اينريڪ Iglesias شام جي ٻارن کي بچائڻ لاء سڏي ٿو