Барои ба даст овардани он чизе, ки мехоҳед, ба шумо ҳаром аст

Азбаски чизҳо бо фикр кардан дар бораи муқобили онҳо ба даст намеояд, шумо бояд дар бораи ҳама чизи муқобил фикр карданро бас кунед:

Сарват, саломатӣ, зиндагии хушбахтона ва комёбӣ, аз ин рӯ, аз инҳо манъ шудааст:

1- Дар бораи беморӣ ва вазъи беморон фикр кардан ё сӯҳбат кардан ва ё хондан дар бораи онҳо ва тамошои барномаҳое, ки онҳоро тасвир мекунад, ҳаром аст.

2- Дар бораи фақру зиндагии фақирон фикр кардан ё сӯҳбат кардан ва ё хондани онҳо ва тамошои барномаҳое, ки дар бораи онҳо сӯҳбат мекунанд, ҳаром аст.

3-Агар аз хонаводаи фақир будед, набояд дар бораи фақри хонаводаи худ ва ё дар бораи мушкилоти зиндагии гузашта ва мушкилоти молӣ ва ғайри молии худ фикр кунед ва ҳарф назанед.

4- Њамроњ шудан бо мардум њаром аст, ки дар пеши ту дар бораи њаром њарф зананд ва бояд мавзўи сўњбатро таѓйир дињї ва ё аз нишастан бо онњо даст кашї.

5-Омехтан бо ашхоси зиёд шикояткунанда ва хар касе, ки дар зиндаги бахти худро гиря мекард ва нола мекард, харом аст.

Ба ҳамин монанд, пессимистҳо, ки ба ҳама чиз бо линзаи сиёҳ менигаранд

Худдорӣ аз сӯҳбат дар бораи камбизоатӣ, беморӣ ва мушкилоти молии оилаатон маънои онро надорад, ки шумо як шахси рукуд мешавед.

Ба дигарон ёрӣ надиҳед, ба мискинон садақа надиҳед ва беморонро аёдат накунед.

Ба ҳама дар атрофи шумо кӯмак кунед, аммо худро аз он мамнӯъҳое, ки ба пешрафти шумо халал мерасонанд, муҳофизат кунед.