Қавс ва муҳаббат

Қавси моҷароҷӯ, ки бо табиати оташин хос аст, зуд ба ишқ меафтад, аммо агар шарикаш зиндагии муқаррариро авлотар донист ва аз рӯҳияи моҷароҷӯиву фароғатӣ дур бошад, бо муносибатҳои ҳаяҷоновар ҷалб карда шуда, расиданаш душвор бошад, зуд дилгир мешавад.

Дили фарзандон барин покдоман аст, гарчанде ки хашмгин шавад, аммо зуд сарсону саргардон мешавед, то ба шумо писанд ояд, нисбат ба шарики худ то ба дарачае саховатманд аст, дар шабнишинихо ва мачлисхои чамъиятй хамрохи у буданро дуст медорад.

Агар шумо хоҳед, ки дили Қавсро тасхир кунед, танҳо бояд аз ҳазлу ҳаҷвии ӯ лаззат баред ва аз усули интиқод дурӣ ҷӯед, дар дастатон ӯро кӯдаки осоишта пайдо мекунед.