ฉันก้มลงมาก

ช่วงนี้ก้มลงเยอะแล้วยังเห็นของเป็นเช่นมู่ลี่ ไม่ฟังเพลง ไม่ชอบทะเล ไม่ติดแดด ไร้ประโยชน์จริง ๆ และอารมณ์เป็น ไร้สาระ

แล้วกลายเป็นหมอนที่ไม่มีใครนอน ไม่มีใครพิง น่าเสียดาย ?

ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามันคืออะไร และคนเขียนรู้สึกเหงาราวกับนกเค้าแมวที่รอพิณของเธอบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยนก จินตนาการแบบหนึ่ง จินตนาการที่แคบมาก
และฉันไม่เคยเบื่อกับความหวัง บางทีนี่อาจเป็นโรค จินตนาการที่กว้างไกล และความหวังที่แคบ