ผู้ที่เป็นโรคนี้อาจมีอาการดังต่อไปนี้:

• หวนคิดถึงเหตุการณ์โศกนาฏกรรมผ่านความทรงจำที่เร่งด่วนและที่เกิดซ้ำ
• ความรู้สึกที่รุนแรงว่าเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจได้กลับมา (เรียกอีกอย่างว่าย้อนหลัง)
• ฝันร้ายที่ผู้ป่วยเห็นเหตุการณ์ที่เขาประสบ
• รู้สึกเศร้าใจมากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น
• อาการทางกายที่เกิดจากความวิตกกังวล เช่น ประหม่า กลัวด้วยเหตุผลใดก็ตาม นอนไม่หลับ และไม่สามารถโฟกัสได้
• ประสบความรู้สึกเชิงลบอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับอุบัติเหตุ เช่น ความรู้สึกผิด ความละอาย ความกลัว และความโกรธ
• หลีกเลี่ยงสิ่งที่ทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ
• สูญเสียความสามารถในการจดจำเหตุการณ์ทั้งหมดหรือบางส่วน
• ความสนใจของผู้ป่วยในสิ่งที่สำคัญสำหรับเขาก่อนหน้านี้ค่อยๆ ลดลง
• รู้สึกสิ้นหวังกับอนาคต

ควรสังเกตว่าอาการเหล่านี้อาจบ่งบอกถึงความผิดปกติของความเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนใจ หากเป็นนานกว่าหนึ่งเดือนและส่งผลต่อชีวิตทางสังคมหรือการทำงานหรือความสัมพันธ์ของแต่ละบุคคล อาการส่วนใหญ่ของโรคนี้จะปรากฏขึ้นในช่วงสามเดือนหลังเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ แต่อาจปรากฏขึ้นช้า กล่าวคือ หลายปีหลังจากเหตุการณ์นั้น ความผิดปกตินี้ไม่จำเป็นต้องส่งผลกระทบต่อทุกคนที่ประสบเหตุการณ์ที่น่าสลดใจหรือกระทบกระเทือนจิตใจ

ยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัดว่าทำไมคนบางคนถึงเป็นโรคนี้และไม่ใช่คนอื่น ตัวอย่างเช่น ในสหรัฐอเมริกา ประมาณ 7-8 เปอร์เซ็นต์ของประชากรทั่วไปจะเกิดความผิดปกตินี้ขึ้นในบางช่วงของชีวิต แต่นักวิจัยได้ระบุปัจจัยเสี่ยงบางประการที่เพิ่มโอกาสในการพัฒนาโรคนี้ ซึ่งได้แก่:

• เผชิญกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจจากผู้อื่น เช่น การข่มขืนหรือทำร้ายร่างกาย
• การสัมผัสกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจบ่อยครั้งหรือระยะยาว
• ปัญหาทางจิตที่มีอยู่ก่อนโดยเฉพาะความวิตกกังวล
• ขาดการสนับสนุนอย่างเพียงพอจากสมาชิกในครอบครัวและเพื่อนฝูงหลังจากได้รับบาดเจ็บ

คุณจัดการกับคนที่เมินคุณอย่างชาญฉลาดอย่างไร?