και από μένα εσύ

Σκέφτηκα ότι το να σε αγκαλιάσω τον χειμώνα της ψυχρής σου ψυχής ήταν κάτι ύποπτο, το χέρι μου δεν σήκωσε το βάρος να το βάλω στους αγκώνες σου και να σε σέρνω στους αγγέλους όπου δεν υπάρχουν πόλεμοι και αίμα. Δεν είμαι αρκετά δυνατός για να αντέξω όσα πέρασε ο χρόνος για να σε κρατήσω ευτυχισμένο.

Λάτρεψα αυτή την ύπαρξη, καπνιστή σύντροφό μου, την ύπαρξη που δεν έχει καμία απουσία στην ενότητα και των δύο μας, δεν θα πίστευα την ύπαρξη φίλων ψυχής ή φίλων της ζωής, αλλά το να σε σκέφτομαι μια νύχτα που ξεχύνει την αμαρτία είναι σαν ένα του οποίου τα ελαττώματα πέφτουν σε κεφάλαια τρυφερότητας και τα άτομα εξαφανίζονται από τον αέρα, φτιαγμένα από Βεβαιότητα είναι αυτό που καλύπτω τη νύχτα στο ύπαιθρο.
Ήμουν τόσο άθλια που προσευχήθηκα για σένα και προσευχήθηκα για τον κόσμο και για τον πλανήτη που δεν έχει καμία σχέση με αυτόν.
Δεν έχει αμαρτία εκτός από το ότι δημιουργηθήκαμε μεταξύ μιας επιφάνειας και μιας άλλης ατελείωτης επιφάνειας, ασφυκτιώντας σαν να μας αγκαλιάζει άγρια ​​και ξεχνά ότι η ικανότητά μας να αναπνέουμε είναι μια φαντασίωση.

Είσαι κάτι αναμφισβήτητο.
Και είσαι μια αγαπημένη αγγελική αγκαλιά.
Μπορείς να βάλεις τη θλίψη σου στην καρδιά μου, Λέιθ, και τους κουρασμένους πνεύμονές σου στο στήθος μου, και τα κουρασμένα σου μάτια στα μάτια μου που δεν έχουν γίνει παρά μια ομίχλη, μπορείς να είσαι αγάπη και πόνος ταυτόχρονα, αλλά θα είμαστε αισιόδοξοι , ελπιδοφόρα, με αγάπη και πόνο που μας καίει σαν ουλές, μπορώ να γίνω σπίτι σου κι εσύ να είσαι η καλύβα μου και να κάνουμε σπίτι δύο ψυχών.
Μπορείς να είσαι η φωνή μου και εγώ να γίνω η φωνή σου και η ηχώ γίνεται τόσο μακριά που περιμένω να αναπηδήσει στα αυτιά μου, για να μπορέσω να σε ακούσω, μια συντετριμμένη ψυχή που δεν θέλει τίποτα άλλο από αγάπη.
Από μένα εγώ και εγώ εσύ.