Mir a keen aneren

Mir a keen aneren ausser eis waarden op d'Éiwegkeet an enger Stupor, an d'Zäit enthält et net an eisem Gebärmutter.

Ech war virun Iech an d'Päischt vum Wand huet eis traureg Jasmin bruecht.
O Layth, ech hunn e wäisst Liewen gelieft, an ech sinn d'Schwaarz vum Vugel am Himmel ginn, ech sinn e Mirage vu Flieder, ech vermëssen et wann ech mech ganz midd fillen, wéi wann de Verloscht eppes mat der Vanity vun eisem Stëmmung an onbestänneg Heemecht.

Et ass net néideg ze Suergen iwwer däischter, an et ass net néideg fir d'Maueren als diagonal Grenzen tëscht menge Féiss an Ärem Kapp ze stoen.
D'Stëmm heescht net breathlessly schwätzen ze erklären mat onverständlechen Zidderen datt meng Trottoiren a steril Sensatiounen.
Deng Trauer ass laang, Leith.
Stellt Iech also vir, datt d'Fréijoer op Ärem Glawen a mäin ernährt, sou datt Blummen aus der Äsche wuessen.