a vu mir Dir

Ech hu geduecht, datt Dir am Wanter vun Ärer kaler Séil ëmfaassen ass eppes verdächteg, meng Hand huet net d'Belaaschtung gedroen, et op den Ellbogen ze setzen an dech bei d'Engelen ze zéien, wou et keng Kricher a kee Blutt gëtt. Ech sinn net staark genuch fir ze droen wat d'Zäit erlieft huet fir Iech glécklech ze halen.

Ech hunn dës Existenz gär, mäi rauche Begleeder, d'Existenz déi keng Fehlen an der Eenheet vun eis zwee huet, ech géif d'Existenz vu Séilfrënn oder Liewensfrënn net gleewen, awer un dech ze denken op enger Nuecht déi Sënn ausgëtt ass wéi een deenen hir Feeler an d'Kapitel vun der Zärtheet falen an d'Atomer aus der Loft verschwannen, aus Gewëssheet ass wat ech nuets an der oppener ofdecken.
Ech war sou miserabel datt ech fir dech gebiet hunn an ech fir d'Welt a fir de Planéit gebiet hunn, deen näischt domat ze dinn huet.
Hien huet keng Sënn ausser datt mir tëscht enger Uewerfläch an enger anerer endlos Uewerfläch erstallt goufen, erstécken wéi wann hien eis hefteg ëmfaasst a vergiess datt eis Fäegkeet ze otmen eng Fantasie ass.

Dir sidd eng onbestreideg Saach.
An Dir sidd e léiwen engeleschen Ëmfang.
Du kanns deng Trauregkeet op mäin Häerz leeën, Laith, an deng midd Longen op meng Broscht, an deng midd Aen op meng Aen, déi näischt anescht wéi e Niwwel ginn hunn, Dir kënnt Léift a Péng zur selwechter Zäit sinn, awer mir wäerten hoffnungsvoll sinn , hoffnungsvoll, mat Léift a Péng, déi eis wéi Narben verbrennt, Ech kann Äert Heem sinn an Dir kënnt meng Hütt sinn a mir kënnen en Heem vun zwou Séilen maachen.
Du kanns meng Stëmm sinn an ech kann deng Stëmm sinn an den Echo gëtt esou wäit ewech, datt ech waarden op en zréck op meng Oueren ze sprangen, fir datt ech dech nolauschtere kann, eng gebrach Séil, déi näischt wéi Léift wëll.
Vun mir mech a mir du.