आम्ही आणि कोणीही नाही

आपण आणि इतर कोणीही नसून आपण एका स्तब्धतेने वाट पाहत असलेले अमर आहोत आणि आपल्या गर्भात वेळ नाही.

मी तुझ्यासमोर होतो आणि वाऱ्याच्या शिट्टीने आम्हाला दुःखी चमेली आणली.
ओ लेथ, मी एक पांढरे जीवन जगले, आणि मी आकाशातील पक्ष्याचा काळसर झालो, मी लिलाकांचे मृगजळ बनले, जेव्हा मला खूप थकवा जाणवतो तेव्हा मला ते आठवते, जणू काही तोट्याचा आपल्या व्यर्थपणाशी संबंध आहे. मूडी आणि अस्थिर मातृभूमी.

उदासपणाची काळजी करण्याची गरज नाही आणि भिंतींना माझे पाय आणि तुझ्या डोक्यात कर्णरेषा म्हणून उभे राहण्याची गरज नाही.
आवाजाचा अर्थ असा नाही की माझ्या फुटपाथ आणि निर्जंतुक संवेदना अनाकलनीय थरकापांसह स्पष्ट करण्यासाठी श्वासोच्छवासाने बोलणे.
तुझे दुःख लांब आहे, लीथ.
म्हणून कल्पना करा की वसंत ऋतू तुमच्या आणि माझ्या विश्वासाला फीड करतो, जेणेकरून राखेतून फुले वाढतात.