۽ مون کان توهان

مون سمجهيو ته تنهنجي سرديءَ جي سياري ۾ توکي گلا ڪرڻ ڪا مشڪوڪ ڳالهه هئي، منهنجي هٿ تنهنجي ڪلهن تي رکي توکي فرشتن ڏانهن ڇڪڻ جو بار نه کنيو هو، جتي نه جنگيون آهن ۽ نه خون. مان ايتري طاقت نه آهيان جو برداشت ڪري سگهان ته توهان کي خوش رکڻ لاءِ ڪهڙو وقت برداشت ڪيو آهي.

مون کي اُن وجود سان پيار هو، منهنجو دونهين ساٿي، اُهو وجود جنهن ۾ اسان ٻنهي جي وحدت جو ڪو به وجود نه هو، مان روح دوست يا زندگيءَ جي دوستن جي وجود کي نه مڃيندس، پر هڪ رات توکي سوچڻ گناهه جهڙو آهي. جن جا عيب نرميءَ جي بابن ۾ اچي وڃن ٿا ۽ ائٽم هوا مان غائب ٿي وڃن ٿا، يقينن مان ٺهيل آهي، جنهن کي مان رات جو کليل ميدان ۾ لڪائيندو آهيان.
مون کي ڏاڍو ڏک ٿيو ته مون تنهنجي لاءِ دعا ڪئي ۽ مون دنيا ۽ ڌرتيءَ لاءِ دعا ڪئي جنهن جو ان سان ڪو به واسطو ناهي.
هن جو ڪو به گناهه ناهي سواءِ ان جي ته اسان کي هڪ مٿاڇري ۽ ٻي لامحدود سطح جي وچ ۾ پيدا ڪيو ويو آهي، دم ڌڻيءَ سان ڄڻ ته هو اسان کي سختيءَ سان ڳنڍي ٿو ۽ وساري ٿو ته اسان جي سانس وٺڻ جي صلاحيت هڪ تصور آهي.

تون هڪ ناقابل ترديد شيء آهين.
۽ تون هڪ پيار ڪندڙ فرشتي گلي آهين.
تون پنهنجو اداس منهنجي دل تي رکي سگهين ٿو، ليٿ، ۽ تنهنجون ٿڪل ڦڦڙ منهنجي سيني تي، ۽ تنهنجون ٿلهيون اکيون منهنجي اکين تي، جيڪي صرف هڪ ديس بنجي ويون آهن، تون هڪ ئي وقت پيار ۽ درد ٿي سگهين ٿو، پر اسان اميد رکون ٿا. اميد آهي، پيار ۽ درد سان جيڪو اسان کي داغ وانگر ساڙي ٿو، مان تنهنجو گهر ٿي سگهان ٿو ۽ تون منهنجي جھوپڙي ٿي سگهين ٿو ۽ اسان ٻن روحن جو گهر بڻجي سگهون ٿا.
تون منهنجو آواز ٿي سگهين ٿو ۽ مان تنهنجو آواز ٿي سگهان ٿو ۽ گونج ايترو پري ٿي وڃي ٿو جو مان انتظار ڪريان ٿو ته اهو منهنجي ڪنن تي واپس اچي، ته جيئن مان توکي ٻڌان، هڪ ٽٽل روح جيڪو پيار کان سواء ٻيو ڪجهه نٿو چاهي.
مون کان مان ۽ مان تون.