आणि माझ्याकडून तू

मला वाटले की तुझ्या थंड आत्म्याच्या हिवाळ्यात तुला मिठी मारणे काहीतरी संशयास्पद आहे, माझ्या हाताने ते तुझ्या कोपरांवर ठेवून तुला त्या देवदूतांकडे खेचले नाही जिथे युद्ध नाही आणि रक्त नाही. तुला आनंदी ठेवण्यासाठी किती वेळ सहन केला ते सहन करण्याइतपत मी बलवान नाही.

मला ते अस्तित्व आवडत होतं, माझा धुरकट सोबती, ते अस्तित्व ज्याचं अस्तित्व आपल्या दोघांच्या एकतेत नसतं, मी जीवाचे मित्र किंवा जीवलग मित्र यांच्या अस्तित्वावर विश्वास ठेवणार नाही, पण पापाचा वर्षाव करणार्‍या रात्री तुझा विचार करणं एकसारखं आहे. ज्याचे दोष कोमलतेच्या अध्यायात पडतात आणि अणू हवेतून नाहीसे होतात, निश्चिततेने बनलेले ते मी रात्री उघड्यावर झाकून ठेवतो.
मी इतका दुःखी होतो की मी तुझ्यासाठी प्रार्थना केली आणि मी जगासाठी आणि त्या ग्रहासाठी प्रार्थना केली ज्याचा त्याच्याशी काहीही संबंध नाही.
आपण एका पृष्ठभागाच्या आणि दुसर्‍या अंतहीन पृष्ठभागाच्या दरम्यान तयार झालो आहोत याशिवाय त्याच्याकडे कोणतेही पाप नाही, गुदमरल्यासारखे तो आपल्याला कठोरपणे मिठी मारतो आणि विसरतो की आपली श्वास घेण्याची क्षमता ही एक कल्पनारम्य गोष्ट आहे.

तू निर्विवाद गोष्ट आहेस.
आणि तू एक प्रेमळ देवदूत आहेस.
तू तुझे दुःख माझ्या हृदयावर ठेवू शकतोस, लैथ, आणि तुझी थकलेली फुफ्फुसे माझ्या छातीवर, आणि तुझे थकलेले डोळे माझ्या डोळ्यांवर जे फक्त धुके बनले आहेत, तू एकाच वेळी प्रेम आणि वेदना असू शकते, परंतु आम्ही आशावादी असू. , आशावादी, प्रेमाने आणि वेदनांनी जे आपल्याला जखमांसारखे जळते, मी तुझे घर होऊ शकते आणि तू माझी झोपडी बनू शकतो आणि आपण दोन जीवांचे घर बनवू शकतो.
तू माझा आवाज असू शकतोस आणि मी तुझा आवाज असू शकतो आणि प्रतिध्वनी इतका दूर होतो की मी माझ्या कानावर परत येण्याची वाट पाहतो, जेणेकरून मी तुझे ऐकू शकेन, तुटलेला आत्मा ज्याला प्रेमाशिवाय काहीही नको आहे.
माझ्याकडून मी आणि मी तू.